Kur Ndihma Bëhet Barrë: Analizë e Sindromës së Shpëtimtarit dhe Obsesionit për të Ndihmuar të Tjerët më Shumë se Vetja
Në disa raste, dëshira për të ndihmuar të tjerët shpërthen si një kënaqësi e vërtetë dhe si përcaktues i parimit të altruizmit. Megjithatë, ka një moment kur kjo dëshirë e mirë është e ngutshme, pothuajse një nevojë domethënëse që nuk mund të anashkalohet. Ky moment shpesh quhet “sindroma e shpëtimtarit” ose “sindroma e kalorësit të bardhë.”
Sindroma e shpëtimtarit nuk është thjesht një qëndrim altruist, por një lloj obsesioni. Në vend që të ndihmojë për të ndihmuar, shpëtimtari ndjen një kënaqësi vetëm kur është duke ndihmuar të tjerët, duke e shikuar këtë si qëllim kryesor në jetë. Kjo sjellje shpesh vjen nga një lidhje e thellë me vulnerabilitetin dhe ankthin, veçanërisht në rastet kur ata kanë përjetuar dhimbje personale dhe e kanë shndërruar atë në një ndjeshmëri të përgjithshme.
Shpëtimtarët mund të përpiqen të ndryshojnë të tjerët, duke përpjekur të imponojnë pikëpamjet e tyre mbi karrierën, hobitë, dhe stilin e jetesës së tyre. Ata besojnë në nevojën për zgjidhje, madje edhe për problemet më të thella dhe komplekse. Duke bërë sakrifica të mëdha emocionale, kohore dhe financiare, ata ndihen si të vetëm të aftë për të zgjidhur çdo situatë.
Sindroma e shpëtimtarit shpesh ka origjinën te njerëzit që kanë përjetuar trauma të pazgjidhura në të kaluarën dhe ndihen të paaftë për të menaxhuar sfidat personale. Në vend që të përballen me problemet e tyre, ata besojnë se duke ndihmuar të tjerët, ata mund të shpëtojnë botën.
Megjithatë, ky përqendrim i tepërt tek ndihma për të tjerët mund të sjellë lodhje dhe ndjenja boshlleku. Shpëtimtarët, qoftë të frustruar ose të kënaqur me punën e tyre, mund të ndihen të mbingarkuar dhe të shpërndahen në rrugë të ndryshme. Për ata që vuajnë nga sindroma e shpëtimtarit, një shembull i mirë është të kërkojnë ndihmë psikologjike, përfshirë sesionet e psikoanalizës, për të kuptuar më mirë rrënjët dhe ndikimin e kësaj sjelljeje në jetën e tyre.
